TRANSFORMERS

my gawd..
after the long wait,
i finally had the chance to watch that movie.
actually, that's one of my fave movies.
and even when i was still a child,
i would watch the cartoon series(?) everyday.

i dunno why i like this movie.
maybe because i'm into action movie but not having too much action
that you could not understand anymore the story.
or the sound effects the cars(?) or trucks(?) produce everytime they become robots.
i just really, really larb watching them transform.. hahaha!

i really think this movie would be a total hit since
in every mall here in davao, there are four allotted cinemas for it.
and all of them have long lines of people waiting to buy movie tickets.
some of my friends even come back everyday either
because the lines are too long for them to wait or
there are no longer tickets available for them to buy.

at least, in my case, i was able to watch the movie without waiting too long. hahaha.
but aside from the action scenes that it contains, it also teaches some lessons that we ought to learn.
but of course, we'll be able to learn all of them once we experience them. hahaha.

i just hope there would be a transformers 3. hahaha.
kung kay beth della pa, thumbs up ang mive.
pero sa kin, two thumb up!

and to end this blog, i would like to use a quotable quote from the mive itself:

" when i rise, you fall.. " :D

A REALIZATION

before, i believed that people never forget.
they just accept what is happening around them.
i have believed that i would always believed that thought.
but then again, people make you change the way you think,
the way you see life,
the way you love.
i know i should not write things like this anymore.
but well, i couldn't help it.
especially when it hits you sa face mismo ang realization na ganito.
i guess no matter what i do, the past will always haunt me.
and it's up to me how i will handle that fact.
well, i'm handling it pretty good.
and i know i will handle it better. sooner or later.
because of the way i handle it,
i have come to realize that well,
PEOPLE DO FORGET AND IT'S UP TO YOU IF YOU DECIDE TO FORGET THEM AS WELL..

salamat.

last sem palang, pinili na namin ang mst 3 teacher na pakiramdam namin
na hindi kami ibabagsak.
sabi nila si mam mayang daw.
o sige siya.

dumating ang enrolment, nashock nalang kami at si sir vladi na pala ang teacher namin.
pero sabi parin nila, chox lang daw siya.
may tendency nga lang ipakumplika ang lahat.
peor nag-enjoy naman din kami sa kanya.

hanggang sa inanunsya ni sir na kelangan may lumipat ang isa sa amin sa section ni
mam gamot (mst 3 yun) para hindi raw madissolve ang section na yun.
edi ciempre sigawan ang lahat.
lalo na nung ginatungan ni sir at sinabi niyang random daw ang pagpili kung sino ang lilipat.
basta ok sa skeduyl ng taong yun.
edi isang malaking OMG nalang ang nasabi namin.

dumating ang araw na pinili na kung sino.
kaso di pumayag si ate kasi allotted na raw for thesi yung time niya na yun.
edi pumili ulit si sir.
akalain mu ba namang yung barkada pa naman ang nasali plus tatlong di kasali sa grupo namin?
at sabi pa ni sir, isa raw dapat samin ang magsakripisyo..
eh para kasi saming barkgda, pak one, pak all.
kung sino ang malipat, lahat kami lilipat.
edi bunutan na naman ulit.
at hayun.
nabunot ang pangalan ko.
anu pa nga ba, edi lipat kaming lahat sa kabila.
hahaha.
buti nalang at supportive ang uber friends ko.
di nila talaga ako iniwan.
sweet diba? hahaha.
kahit alam nilang di sigurado ang future namin kay mam gamot, patuloi parin.
kasi nga, tulong-tulong kami.
at optimistic ang pagiisip. :)
sana nga kaming lahat ay makapasa.
sabi nga nila,
"if you think you can, you can! "
totoo naman siguor yan noh?

sana nga lang at di namin makalimutan na may klase na kami ng 1pm.
at nang dahil din jan.
manglilibre pa ako ng coke float sa kanila.
chox na yan..
at least napatunayan namin sa isa't isa kung gaano
katibay ang aming samahan.
thank you uber friends!

hakot dito, hakot duon.

in just a span of two weeks, feel ko ilang lingg na kaming nasa school..
the fact na hindi pa kami nagiging madugo sa thesis namin, pero ang utak ay pagod na pagod na..
agree ako kay maan..
feel kasi nmn we are Superwomen..
oo lang ng oo..
pero kung iisiping mabuti, sino bang gagawa nun kundi kami lang diba?
sa dami-rami ng dapat isipin, nakakalimutan ko na ng madalas ang unang iisipin..
di ko na alam kung anu ang dapat unahin..
di ko nga akalain na ganito na pala ka.busy ang life na pinili namin..
at hindi rin pala biro ang lahat ng ito.
mabuti nalang kamo ay masaya kami habang ganito kami..
sinupsurtahan kasi namin ang isa't isa..
walang iwanan kumbaga..

at meron pang isa, napansin nila last friday, lahat ata ng orgheads sa school, hinakot ng bloc namin..
ang kapal talaga namin.. hahaha!

TOTALLY FORGOTTEN

i don't know why i've suddenly thought of it.
i guess i couldn't remember that feeling anymore.
or should i say i don't want to feel it anymore?

but it's impossible not to feel it.
especially when you're getting scared.
'coz you know you're bound to feel it again..


as for me, i keep on rejecting every possibility
that would cause me to feel that way.
or maybe i don't like them at all to be that someone.

however, why do i feel that it's not what i think it is?
that maybe, i'm not really prepared at all..
to feel it again..
to feel it from someone again..

honestly, i think i have forgotten what it feels like..
the feeling of being in love and to be loved by someone special..

HOPING AGAINST HOPE

hindi ko pa rin lubusang naramdaman na magfo.fourth year na pala kami next semester.
kung di lang talaga ako nireremind ng iba sa mga uberfriends ko tungkol sa thesis.
ni hindi ko nga alam kung bakit kelangan naming gawin yan.
magagamit ba yan sa trabaho namin sa hinaharap?
eh ang pagkakaalam ko,
maguumpisa ulit kami sa pinaumpisa kapag kami ay nagkatrabaho na.
kumbaga, parang mawawalan ng saysay ang pinag.aralan namin.
pero siyempre, except sa mga datos na tumatak sa utak namin.
at malai namin kung anu-ano ang mga iyon.
kung bakit kasi di nalang manuscript eh.
para isasalaysay nalang namin sa kanila kung ano ang mga pinagdaanan namin sa ojt na ipagkait sa amin.
may mas higit pa bang nakakalungkot sa pagiging comarts student namin?
halos lahat ng kurso sa upmin, merong ojt..
kami pa na naturingang kelangan ng exposure, wala?!
pano nalang ang future namin nito?
paano nalang namin ma.aapply ang aming mga "napag-aralan" habang kami ay nag-aaral pa?
bilang preparasyon sa isa sa mga magiging trabaho namin?

hay naku.
alam ko naman walang patutunguhan ito.
dahil wala nang pag-asa ng kami ay makapg.ojt.
pero malay natin, magkaroon ng himala.
na aking napagtanto na imposibleneg mangyari ngayon.
pero sige nalang.
sige nalang ng sige.

pero bumalik nga tayo sa "thesis"
kung tutuusin, sa mga thesis na binasa,
mukhang pabalik-balik lamang ang content.
pero naisip ko,
mahirap parin siyang gawin.
lalo na ang concept paper.
pero ang worse pa diyan, okay na ang concept paper mo.
nakapg-gather kana ng data,
pero yun pala, di pa iyon sapat?!
nakakatakot naman yan.
ewan ko, ewan ko talaga sa thesis na yan.
pwede mawala na yan sa isip ng aming mga propesor ay hayaan nalang kaming grumadweyt nang wala yan?

hoping against hope.
imposible naman talaga.
siguro, kung math pa yan, baka hindi ako masyadong mamomroblema.
kaso writing yan.
patay tayo diyan.
effort kung effort talaga ito.
iniisip ko nga kung makakaya ko yan.
lalo na sa pagdedefend sa topic ko.
straight English?!
wow!
diyan ako mahina.
buti sana kung ang mga hapon kong estudyante ang kakausapin ko.
di naman kasi nila masyado na.nonotice ang grammatical errors eh.
pero mga propesor namin sa UP?
di mo pa nga lang natatapos banggitin ang sentence, alam na kagad nilang may mali.
bossing naman..
bakit nio ako hinayaang kunin ang kursong di naman ata dapat para sa akin?!
pero sabi nga nila, hindi naman sa'yo ibibgay ni bossing ang problema kung hindi mo naman kayang lutasin.
at isa pa nga pala.
DI NGA PALA DAPT PROBLEMAHIN ANG PROBLEMA SAPAGKAT DADAGDAG LANG ITO SA PROBLEMA MO. *winks*