CHISMOSO/ CHISMOSA

there was a fire awhile ago at our subdivision.
all of the people, even non-neighbors rushed to our subdivision just to witness it.
i have never thought before how chismax people get.
but when i saw the many people running to our subdivision to witness the fire, i guess they reaaly tend to become chismosa/ chismoso when it comes to those things.
and what did i do during the incident?
i just waited for some tricycle so that i could go to Toril.
and even tricycles were nowhere to be found because of the fire that happened.
Tricycle drivers also rushed to the place of the incident and did not bother to catch some passengers that would have had.

laugh trip whole afternoon.
my gosh. hahahaha. i'm just happy that i have friends who are open-minded, funny and serious at the same time.
friends you can depend on whenever you need a shoulder to lean on and even when you don't need one.
:)

WHY?????

matagal-tagal narin akong di nakakapagblog dito.
siguro ay dahil sa kabisihan sa life ay nakakaligtaan ko nang magblog at kung minsan pa talaga ay dahil tinatamad lang ako.

kaya ngayon ako ay nagbabalik na naman.

heto na naman tayo.
bat mo ba akong pilit ginugulo?
sinusubkan na nga kitang kalimutan, pero pag ako ay nag.iisa, lagi kitang naalala.
pwedeng layuan mo na ako?
matagal ko nang tanggap ang pangyayaring yon. at dahil diyan ay talaga naman nahihirapan akong magtiwala na sa mga lalaki.

pero teka lang, hindi ang mga EX ang tinutukoy ko dito.
pero isang sikreto na kaunti lamang nag nakakaalam.
isang sikretong di ko masabi-sabi sa lahat dahil natatakot ako.
natatakot ako kung anung pwede nilang maisip pag nalaman nila ito.

kung minsan ako ay naiiyak na lamang kapag naiisip ko ang bagay na ito.
di kasi maiwasan kung minsan eh.
siyempre naging parte na ito nang katauhan ko.
paano ko pa ba ito makakalimutan?
kung di naman talaga nakakalimot ang tao? nagpapatawad lamang?

kaya mga kaibigan ko, wag kayong magtaka kung bakit ayokong mag-isa sa panahon na ito at palagi akong naghahanap ng kasiyahan pag kasama ko kayo.

ito kasi ang paraan ko para pansamantalang di ko maalala ang sikretong aking tinutukoy dito sa blog na ito.

sa totoo lang, may mga panahong pag ako ay nagiisa, di ko maiwasan ang umiyak. kasi naman eh...

bakit ba kasi sa akin dapat mangyari yon?
ano bang dahilan kung bakit sa akin nagyaring yon?
dahil kaya ko bang tanggapin lahat? dahil malakas ako?

siguro nga malakas ako. pero may mga panahong sasandal na lamang ako sa balikat ng mga kaibigan ko o di kaya'y yayakapin sila.
kasi di naman talaga sa lahat ng oras, malakas ako eh.

tao lamang ako. :(